Przecież ty ciągle w domu siedzisz, to chyba możesz się tym zająć?

Dzisiaj zapraszam Was na historię Renaty. Miałam dużo zapytań od Was, kiedy następne historie, dlatego tym bardziej z przyjemnością publikuję dzisiaj kolejną.  🙂

Tak, znów to wczoraj usłyszałam. I znów aż się zagotowałam. Siedzę w domu. Oczywiście, cholera, cały dzień siedzę i piję sobie kawkę. I paznokcie robię. A dzieciaki to się same pilnują. Obiad sam się robi, zakupy też. I trawa ostatnio sama się skosiła, a rachunki zapłaciły.

Dlaczego wszyscy uważają, że jak zajmuję się wychowaniem dzieci i utrzymaniem domu to nic nie robię? Czy bycie pełnoetatową matką to nie jest praca?

Mój mąż uważa że nie. On ma swoją firmę, spotyka się z kontrahentami, jeździ po zakładach, prowadzi projekty. Zarabia na nasze utrzymanie. W zamian za to oczekuje że będzie miał w domu wszystko zrobione, czyli ciepły obiad wjedzie na stół, a po obiedzie zabiorę mu z głowy dzieci i sprawy do załatwienia. Będzie mógł usiąść przed telewizorem lub Internetem i zająć się swoimi sprawami.

Bo on musi odpocząć. Klienci go wkurzyli, dostawca nawalił. Stresuje się w pracy, więc w domu chce mieć spokój.

Jak proszę go żeby pojechał coś załatwić to słyszę że nie ma czasu, jest zmęczony lub musi się zrelaksować. A ja przecież miałam cały dzień i mogłam to zrobić. Nie dociera do niego, że niektóre sprawy to facet powinien wziąć w swoje ręce. Koszenie nie jest męczące, to przecież przyjemność pospacerować sobie na świeżym powietrzu. Zakupy – oj tam, wyrwę się na chwilę z domu więc z pewnością będzie mi miło. Dzieciaki do szkoły lub na zajęcia dodatkowe? Przecież to chwila podrzucić je autem. I tak ciągle, cały czas słyszę to samo…

Ja nie mam prawa być zmęczona bo ja przecież cały dzień nic nie robię. W domu sobie siedzę…

Dlaczego mój mąż nie szanuje pracy którą wykonuję? Słyszałam kiedyś, jak pogardliwie, rozmawiając z kimś przez telefon, nazwał mnie kurą domową. Uważa że nie mam ambicji by połączyć pracę z opieką nad dziećmi. Bo mogłabym przecież pracować, zamiast siedzieć cały dzień w domu…

Jakby wiedział ile to wszystko kosztuje energii. To, że dzieci nie biegają brudne i głodne, że ma obiad na stole, ciepłą szarlotkę na deser, pełną lodówkę, naprawioną zmywarkę…

Kiedyś próbowałam z nim rozmawiać, tłumaczyć. Zrobiłam nawet listę rzeczy, które załatwiałam tego dnia. I wiecie co? Wyśmiał mnie. Bo dopilnowanie dzieci przy lekcjach to nie jest praca. I pójście z nimi na basen też nie. Przecież sobie popływałam. Relaks, prawda? A cały czas oczy dookoła głowy żeby się któreś nie utopiło, spakowało wszystko do plecaka i nie wyszło z mokrymi włosami, bo zaraz będzie angina.

A potem było najgorsze. Pokazał mi swój kalendarz, ile to niby on ma na głowie ważnych spraw, a ja nie mogę się nawet zająć domem. Królewna się znalazła, której się nic nie chce. A gdy się poskarżyłam, że nawet nie mam kiedy się spotkać z koleżankami lub pójść do kosmetyczki to usłyszałam, że muszę źle gospodarować swoim czasem. Poza tym moje koleżanki i kosmetyczka to jakieś fanaberie i w ogóle przesadzam. On zdąża spotkać się z kolegami, więc jak on przy takiej ilości obowiązków zawodowych daje radę, to ja – siedząca w domu cały dzień – też powinnam.

Tak bym chciała żeby więcej czasu spędzał z dziećmi. Przychodzi po pracy, pogłaska je, ale nawet nie pogada z nimi dłużej. A chłopaki lgną do ojca jak tylko mogą. W piłkę by pograli, poszli z nim do kina. Niestety, to nie mieści się w kalendarzu mojego męża. Dzieci mają siedzieć cicho i nie przeszkadzać, bo on odpoczywa. Nawet nie zna ich przyjaciół i nie trafiłby do właściwej klasy na wywiadówkę. Jakby oczywiście raczył kiedyś pójść…

Czasami czuję się jak Kopciuszek… A mój mąż to macocha i dwie złe siostry w jednym.

Ostatnio marzę o tym, żeby się zbuntować. Rzucić to wszystko. Wyjechać gdzieś, na tydzień, dwa, trzy. Wtedy by zobaczył to nic, które samo się robi. Musiałby w końcu odezwać się do dzieci, ubrać, nakarmić, zająć ich sprawami. Uruchomić zmywarkę, odkurzacz i pralkę. Zrobić zakupy lub chociaż zamówić jedzenie do domu. Pamiętać o szczepieniu psa, odwieźć książki do biblioteki i odczytać licznik. Zawieźć chłopaków na basen i angielski. Odebrać ze szkoły o różnych dziwnych porach. Zrobić przegląd auta i przypilnować, by w tornistrach mieli co trzeba.

Ciekawe czy po tym czasie dalej by twierdził że nic nie robię i zajmowanie się domem to nie jest praca…

A czy Wasi mężowie też uważają, że wychowywanie dzieci to nic nie robienie?