Klaps – jesteś na TAK czy na NIE?

Bicie dzieci to nadal dość powszechnie stosowana praktyka i spory problem, nie tylko w Polsce. Wielu obrońców kar cielesnych twierdzi, że klaps nie jest przemocą fizyczną a skutecznym narzędziem wywierania określonego wpływu na dziecko. Czy można zgodzić się z taką opinią?

Klaps, choć wielu kojarzy go ze skuteczną metodą na uspokojenie malucha i dotarcie do niego, nadal jest elementem szeregu zachowań świadczących o stosowaniu przemocy fizycznej (oraz psychicznej jednocześnie) wobec dziecka. Pozornie niewinne uderzenie, niesie całą lawinę konsekwencji, które wpłynąć mogą znacząco na dzieciństwo jak i dorosłe życie.

Czym jest klaps i jakie zagrożenie niesie w mojej opinii?

Klaps dla mnie  to przede wszystkim oznaka bezsilności. Stosując go,  rodzic udowadnia jedynie, że brak mu cierpliwości i odpowiedniej argumentacji, którą mógłby zastosować w trakcie tłumaczenia maluchowi, co zrobił źle. Dodatkowo skumulowana w ciągu dnia agresja oraz mały zapalnik w postaci pozostawionej na podłodze zabawki lub wywróconej szklanki, potrafi wydobyć najgorsze cechy, których celem staje się mały, nieświadomy problemu człowiek. Wykorzystując swoją przewagę fizyczną, dorosły upokarza bezradne dziecko poprzez zastosowanie wobec niego kary cielesnej. Bo jest to szybsze rozwiązanie, niewymagające zużycia dodatkowej energii na rozmowę z dzieckiem, a dodatkowo pozwala rozładować dorosłemu negatywne emocje, które zgromadził w trakcie dnia. Warto zastanowić się, czy wobec podwładnych w pracy, którzy nie wykonali swoich zadań zgodnie z Twoją wizją, również zastosowałbyś to rozwiązanie?

Bicie dziecka jest dla malucha nie tylko upokarzające, ale także niesie ryzyko obniżenia poczucia jego własnej wartości oraz zaufania wobec Ciebie. W przyszłości oznaczać to może, że Twoje dorosłe już dziecko, skrywać będzie głęboki żal, wpływający między innymi na stopień Waszej zażyłości i dalsze kontakty. Dodatkowym rezultatem stosowania tego „rozwiązania” jest budowanie w nim przekonania, że przemoc jest odpowiedzią na każdy napotkany problem. Nie tylko może przenosić Twoje zachowania na młodsze rodzeństwo, Ciebie czy rówieśników w szkole, ale rośnie ryzyko, że w przyszłości bić będzie także swoje własne dzieci.

Warto uświadomić sobie, że metoda ta nie ma realnych korzyści. Dziecko pozostaje grzeczne jedynie wtedy, kiedy widzi, że znajdujesz się w pobliżu, ponieważ spodziewa się, że każdy jego ruch może okazać się fatalny w skutkach. Gdy tylko znikniesz z pola widzenia, poczuje że zagrożenie go ominęło i zacznie robić to, co robi zwykle. Nikt nie wytłumaczył mu bowiem, dlaczego jego działania są złe, dlatego wszystko to, co dotychczas, będzie robić nadal, z tą różnicą, że poza Twoim wzrokiem. Klaps zatem jest jednocześnie osłabieniem Twojego autorytetu w oczach malucha. Dziecko, które powinno być Twoim największym fanem i jednocześnie czuć wobec Ciebie szacunek, zamiast tego, odczuwać będzie głównie strach.

Klaps – tak czy nie?

Jestem zdecydowaną przeciwniczką stosowania takich rozwiązań. Dorosła osoba posiada znaczącą przewagę doświadczenia i lat nad małym dzieckiem, i choćby z tego powodu powinna traktować przewinienia dziecka z większą rezerwą oraz cierpliwością. Ze względu na swoją wiedzę, powinna prowadzić dziecko przez życie, przedkładając mu właściwe wartości i dopilnowując, by świat, który stoi przed nim otworem, kojarzył mu się z dobrymi rzeczami, które rozumie szczególnie wtedy, gdy popełnia błędy. Nie powinien utożsamiać go z miejscem, gdzie każde potknięcie i nieumyślnie wywołana szkoda, to początek bolesnych konsekwencji, ponieważ wiara w to nie tylko zahamuje jego chęć do próbowania nowych rzeczy w obawie przed karą, ale też wpływać będzie na postrzeganie samego siebie i klasyfikowanie klapsów jako własnych porażek. Szacunek dla dziecka oraz okazywanie mu zrozumienia i empatii, a także wzmożona cierpliwość, choć jest początkowo trudniejszą drogą, w rezultacie da lepsze efekty w przyszłości.

A Ty jesteś “za” czy “przeciw” dawaniu klapsa dziecku?